Düzünü desəm, çox varlı bir ailədən gəlmirəm. ABŞ-da təhsil alarkən çox çətin vaxtlardan keçdim. Xarici idim və ingilis dilim səlis deyildi. Elə də gələcəyim yox idi.
Birlikdə İtaliyaya gedəcəyimi söz verdiyimiz gün hava limanında şüşə qapıların arxasında dostumu gözləyərkən yaraşıqlı bir adamla avtobusdan düşərkən gördüm onu. Dərhal özümü gizlətdim. Niyə etdim ki… Mən də bilmirəm… Sadəcə qeyri-iradi olaraq özümü gizlətdim, arxaya çevrilib uzaqlaşdım.
“Bilməli idim. İtaliyaya təkcə mənlə getməyəcəkdi ki. Onun üçün sadəcə heç nədən xəbəri olmayan əlacsız bir xarici idim.”- bu cür hiss etdim.
Dostum mənə zəng etməyə davam edirdi, amma mən zəngi götürmürdüm. Sadəcə hava limanın ayaqyolundakı güzgünün qarşısında tətpənmədən dayanmışdım. Güzgüdəki əksimə boş-boş baxırdım.
Sonra telefonumu söndürdüm və təyyarəyə mindim. Eyni uçuşa bilet aldığımız üçün o da təyyarədə olacaqdı. Amma onu axtarmadım. Onun təyyarədə məni axtarıb tapmasını nə qədər ümid etdiyimi xatırlamıram. Amma təyyarə Atlantik okeanı keçənə qədər, İtaliya səmasına daxil olana qədər və hava limanından çıxana qədər… məni axtarmaq üçün gələn heç kim olmadı.
“La Citta de Smeraldo” mənim üçün həm ağrılı, həm də xoş xatirə kimi qalan bir yerdir. Smeraldo çiçəyi məni ağladacaq qədər gözəl idi. Sonra həmin axşam qəribə bir şey baş verdi. Qaldığım otaqda yatarkən qəribə bir səs məni oyatdı. Yatağım pəncərənin altında idi və elə bil kimsə pəncərəni döyürdü. Otağım ikinci mərtəbədə idi və çöldə sakitlik idi. Gecə yarısını keçəndə pərdələr bağlanmışdı deyə çöl görünmürdü.
Nə qorxdum, nə də ki ürkdüm, amma yenə də qəribə situasiya idi. Pərdəni açıb ikinci mərtəbədəki pəncərəni döyənin kim olduğuna baxmağı fikirləşdim, amma açmamağa qərar verdim. Özümü külək əsdiyi üçün pəncərəyə dəyənin ağacının budağı olduğunu fikirləşərək aldatmağa çalışdım, amma düzü, yenidən yata bilmədim. Səsə qulaq asaraq tərpənmədən uzandım, sanki özümü məcbur edirdim nəyəsə dözmək üçün.
Növbəti gün nahar vaxtı dostumdan zəng gəldi. Xeyr, zəng edən dostumun özü deyildi. Qardaşı olduğunu dedi. Telefonda dostumun hava limanında birinin arxasınca qaçarkən qəza keçirdiyini dedi. Gecə yarısı nəfəs almağı qeyri-stabilləşib və dünyasını dəyişib.
O gün qaldığım yeri tərk edərkən yatağımın yanındakı pəncərəni açdım. Günəş işığının şüaları otağa daxil oldu və uzaqdan Smeraldo güllərinin olduğu yeri görə bilirdim. Güllərə baxarkən, meh üzümə vurarkən qısa bir vaxt ərzində onunla birgə pəncərədən o çiçəklərə baxdığımı hiss etdim.
Amerikada hava limanından evə qayıdanda uzun müddət gözlədiyim arzumun reallaşdığını öyrəndim. Koreyada “The Smeraldo Flower” mağazasının açılması Smeraldo Assosiasiya tərəfindən təsdiq edilmişdi. Smeraldo nadir gül olduğu üçün assosiasiya ölkəxarici satışlara ciddi qayda-qanun qoyurdu. Amma yaxın gələcəyim üçün planladığım müraciət təsdiq edilmişdi. O vaxtdan bəri… Koreyada “The Smeraldo Flower” mağazanı açmaq üç il kimi uzun müddəti əhatə etdi. Amma həmin gün assosiasiyadan gələn xəbərin dostumdan dünyanı tərk etməzdən əvvəl mənə göndərdiyi son ismarıc olduğuna özünü inandırmaq qərarına gəldim.
Beləcə, dostum “dilə gətirilməmiş həqiqəti” çatdırdı və o biri dünyaya getdi. Bu da ilk paylaşımımda bəhs etdiyim Smeraldo ilə aramdakı tale bağı idi.
Original post: “Smeraldo Flower Shop” blog